Molo

Przechadzając się po mieście czuję morską bryzę, zachwycona tym zapachem wędruje na białe i długie molo. Rozglądnęłam się i ruszyłam do miejsca najbardziej oddalonego od jakiegokolwiek światła.

Było zupełnie ciemno. Jak wiadomo różne straszydła takie jak Kokujin lubią chodzić w ciemnościach. Demon akurat pływał sobie w morzu, jak zwykł to robić co kilka dni. Będąc pewny, że nikt go nie widzi, bo jest ciemno a nikt o zdrowych zmysłach nie zapuszczał się na koniec mola nocą, wystrzelił z wody i poszybował prosto na koniec mola gdzie zostawił ciuchy. Stał nad swoimi ciuchami i akurat szukał czegoś w kurtce gdy wyczul wampira. Szybko chwycił za pistolet i wymierzył nim w stojącą za nim dziewczynę. Jak się okazało bardzo ładną dziewczynę. Szybko upuścił broń i podszedł do niej zapominając o tym, że miał się ubrać.
-Takie istoty jak ty nie powinny się chadzać po takich ciemnych miejscach nocą. Jego diabelskie oczy dziwnie świeciły.

Będąc w barze Ren wyczuł dziwne zawahanie mocy Kokujina i pomyślał że ten albo walczy albo znowu paraduje na golasa. Niefortunna , opóźniona lokalizacja i teleportacja przeniosła demona nie do końca tam gdzie chciał . Akumo pojawił się kilka metrów, za jego bratem i nieznajomą i kilkanaście metrów nad nim. Ci mogli usłyszeć szum jaki powodował nieaerodynamiczny ubiór demona. Gdy spadł przełamał powierzchnię molo i wpadł do wody. Wszystkiemu towarzyszył huk i jęki Rena. Po chwili wypłyną na powierzchnię wody i skokiem ala delfin wrócił na molo przez otwór jaki w nim zostawił. Zgarnął włosy z twarzy.
-"Witam..." rzucił w stronę dwójki
Stał cały przemoczony patrząc się na dhwampirzycę.

Gdy Kokujin wyskoczył z wody ja oczywiście pisnęłam głośno i zasłoniłam klatkę piersiową rękoma. Zauważyłam, że to jakaś postać i szuka czegoś w swojej kurtce, pewnie mnie wyczuł i wyciągnął coś na kształt pistoletu. Kiedy końcówka zaświeciła w świetle księżyca zadrżałam ze strachu. Gdy zaczął do mnie podchodzić zauważyłam, iż jest nagi więc zamknęłam oczy.
- Ubierz się i odejdź! - krzyknęłam. Po chwili coś zaszumiało ale pomyślałam ze to wiatr i to zignorowałam. Lecz po chwili coś spadło z powietrza, przebiło molo i wpadło do wody, a ja jako osoba strachliwa podskoczyłam ze strachu i znalazłam się na obręczy od molo. Po następnej chwili coś wyskoczyło przez tą samą dziurę i odchyliłam się ze strachu. W ostatniej chwili złapałam się tej obręczy i zauważyłam, że jest to drugi mężczyzna.
- Pomocy. - krzyknęłam kilka razy

Nawet się nie odwrócił gdy jego brat się zjawił. Powiedział do osobnika za plecami.
-Śledzisz mnie?
Lekko się zaśmiał. Spojrzał na siebie, o rzeczywiście był nieubrany. W końcu nie czół tego bo zawsze mu ciepło. Jego ciało szybko się wysuszyło. W jednej chwili pojawił się obok dziewczyny zdejmując ją ze obręczy i odstawiając na ziemi. A następnie pojawił się obok ciuchów i w mgnieniu oka się ubrał.
-Nie bój się nic ci nie zrobimy.
Chwile patrzał swoimi strasznymi lecz sexownymi ślepiami na dziewczynę.
-Chociaż dawno nie jadłem.
Wyszczerzył się i odwrócił do brata.
-No no no no, skoro już zniszczyłeś...
Całe molo pokryło się plugawym ogniem, oprócz dziewczyny i w mgnieniu oka molo stało się demoniczne, bez koloru i sypiące się.

Ren spojrzał się na brata gdy ten jeszcze był nagi.
-"Schowaj tego malucha...hah" zaśmiał się
Jego wzrok powrócił na dziewczynę.
-"Spokojnie..." powiedział powoli , łagodnym tonem
W między czasie Kokujin się ubrał i "podgrzał atmosferę".
-"Nudzi Ci się ? ..."
Ren pojawił się za dziewczyną gdyż kawałek molo na którym przedtem stał nagle rozsypał się. położył rękę na ramieniu dziewczyny.
-" Bu !..." krzyknął po czym roześmiał się
-"Tylko spokojnie... żartujemy sobie..." poprzedził reakcję dziewczyny
Akumo stał za dziewczyną trzymając dalej rękę na jej ramieniu. Wszystko wyglądało niezwykle przerażająco przez efekty mocy Kokujina .

Gdy Kokujin zdjął mnie z obręczy lekko się uśmiechnęłam, lecz dziwnie się poczułam bo jakiś nagi facet mnie trzyma.
- Uff... To,to do...dobrze - powiedziałam dalej przestraszonym głosem. Patrzyłam na postać, która mi pomogła i zdziwiło mnie to jak szybko się ubiera. Kiedy popatrzył na mnie swoimi sexownymi oczyma poczułam się zauroczona ale także onieśmielona.
- Nie, nie, nie, nie zjesz mnie proszę... - krzyknęłam a ostatnie słowo powiedziałam słodkim głosem. Kiedy ten drugi powiedział do pierwszego i wyśmiał jego przyrodzenie lekko się zaśmiałam. Gdy Renkujin położył rękę na moim ramieniu i krzyknął "Buuuu...!" wrzasnęłam i schowałam twarz w dłoniach. Po chwili dotarły do mnie słowa Renkujin'a i uspokoiłam się.
- Dlacego mnie stlasycie? - powiedziałam jak małe słodziuśkie dziecko.

Tupnął pod siebie i kawałek molo się zawalił. Widać, że dziewczyna nie tutejsza bo bardzo się boi. Postanowił jako pierwszy odpowiedzieć na pytanie dziewczyny.
-Dlaczego cie straszymy?
Zastanowił się przez chwilę gładząc swój kilkudniowy śnieżnobiały zarost.
-Bo jesteśmy wielcy i źli!
Odpowiedział z ogromną ironią, po czym oparł się o ledwo już stojącą barierkę od mola. Rzucił okiem na morze. Pomyśleć, że obecnie pływa tam mnóstwo badziewia typu ryby, żywiołami, ciała itp. W każdej chwili każdy demon mógłby ich zabić podgrzewając wodę do nienaturalnych temperatur, lecz nie. Oni wciąż pozwalają im żyć. Nie taki diabeł straszny jak go malują. W końcu jego wzrok wrócił na dwójkę.

Żarty żartami ale molo mogło w każdej chwili runąć ,a dhwampry nie są zbyt wytrzymałe , a szczególnie Kim wyglądała na takiego . Po chwili Ren na prawdę poczuł się głodny.
-"Hmm... może by tak pójść i wrzucić coś na ruszt... co?" krzyknął do brata
Po chwili Ren silnie złapał Kim za rękę.
-" A może jednak nie trzeba będzie nigdzie iść..."
Akumo delikatnie pociągną dziewczynę do siebie obracając ją tka by była twarzą do niego.
Przez ułamek sekundy mogła zobaczyć że oczy Rena stały się krwisto czerwone ,a na głowie pojawiły się rogi. Wszystko trwało tylko "mrugnięcie" ale z pewnością wywołało przerażenie. Demon uśmiechnął się.
-"Co taka młoda Wampirzyca jak ty porabia o tej godzinie na naszej "stołówce" ?..." wymówił dość żartobliwie po czym spojrzał się na molo ,a potem na brata.
-" Serio zgłodniałem..." rzucił do niego robiąc skwaszoną minę.
Po chwili z brzucha Rena doszło charakterystyczne burknięcie.

Gdy kawałek molo odpadało poczułam, iż nie powinnam tutaj być i już chciałam zrobić pierwszy krok ku ucieczce, lecz przypomniałam sobie, że to wszystko też spadnie.
- Widzę, że jesteście wielcy i źli ale czy to pretekst aby zjadać ludzi? - zapytałam lekko zdziwiona. Gdy Renkujin oznajmił, iż jest głody odwróciłam do niego głowę.
- Tak idźcie coś zjeść albo przynajmniej mnie już nie straszcie. - w moim głosie było słychać nutkę strachu ale także i prośbę. Po chwili Renkujin pociągnął mnie do siebie a moje ciało odbiło się lekko od jego a moje oczy popatrzyły w jego.
- Proszę nie jedz mnie, plooosie - zrobiłam słodkie ocka do niego. Lecz jego oczy były inne niż wcześniej było krwisto czerwone przestraszyłam się i czym prędzej zamknęłam oczy.
- Hmm... Jak widzicie jestem tutaj od niedawna, byłam się przejść i może poznać pierwszego przyjaciela ale stąd poczułam morską bryzę i to mnie tutaj przyciągnęło. - już chciałam wyciągnąć ręce aby się przytulić, lecz bałam się, iż to może być źle przyjęte.
- A co wy jecie, że macie takie ciała? - zapytałam z nutką znudzenia.

Spojrzał na dziewczynę.
-Co jemy?
Lekko się roześmiał.
-Jemy takie młode niskie piękne i zgrabne dziewczyny z ogromnymi cyc... piersiami.
Lekko się uśmiechnął. Jeżeli dziewczyna dobrze go zrozumie to odkryje, że pojechał jej komplementami. Chwile siedział cicho aż dodał z ironią.
-Chyba nie wzięłaś tego jedzenia na poważnie..?
Spojrzał na bratka z lekko skrzywioną twarzą.
-Pójdziemy coś zjeść, ale nie bez ciebie. Sama nie przejdziesz przez to molo, a noce są niebezpieczne. Na ulicach pełno psychopatów jak na przykład on.
Tutaj wskazał ręką na brata, ponieważ dziewczyna nie znała jego imienia.

-"No... tu aż roi się od takich psychopatów jak ja..." powiedział z nutką komedii w głosie
Poczochrał dziewczynę i zmierzył ją wzrokiem. O tak , Kokujin wiedział co mówi.
-"Poza tym ,tak, my nie jemy ludzi ... wolimy wampiry..." kontynuował wątek
Rozejrzał się po molo , a raczej tym co po nim zostało.
-"No to gdzie skoczymy coś przegryźć ?"
Spojrzał się na brata bo z tego co wysłuchał to dziewczyna niebyła tutejsza i raczej nie znała dobrych lokali.

Odwróciłam się do pierwszej postaci.
- Tylko nie mnie. - krzyknęłam przerażona i popatrzyłam na niego błagalnie, a później odwróciłam głowę do drugiej postaci i zrobiłam to samo. Gdy Kokujin powiedział mi kilka komplementów odwróciłam się do niego.
- Dzięki za komplementy ale to nieprawda, że jestem zgrabna i że mam wielkie piersi. - zarumieniłam się przejechałam po sobie wzrokiem a później rękoma.
- Wiesz... wzięłam to na serio i to przez wasze gadanie. - spuściłam głowę w dół a moja grzywka zasłoniła moje oczy.
- Dzięki ze mnie tutaj nie zostawicie ale skoro jest tutaj dużo psychopatów to ciekawie czy wyglądają tak jak wy? A tak w ogóle jak się nazywacie i co was łączy? A i ja mam na imię Kim. - kiedy Kokujin wskazał na Renkujin'a przejrzałam go dokładnie i zaśmiałam się zauroczona.
- To się cieszę i oby byli litościwi jak wy. - popatrzyłam w górę i powiedziałam jakby to była prośba.
- A jecie dwampiry, bo słyszałam, iż takie istnieją. - spojrzałam po nich.

-Jak to nie prawda?
Powiedział w stronę dziewczyny.
-A więc sugerujesz, że kłamię?
Na jego twarzy pojawił się lekki uśmiech.
-Uwierz mi dwóch takich jak my nie ma.
Spojrzał na Rena, a mogli zabić! Jacy litościwi.
-Mam na imię Kokujin, a to mój brat, sam się przedstawi. A co do dhwampirów to...
Na chwilę przestał mówić i spojrzał na dziewczynę karcącym wzrokiem.
-Nie gadaj, że nie masz z nimi nic wspólnego, dhwampirko.
Koku znał już kilka dhwampirów więc bez problemu ich rozróżniał, a Ren mógł ją wyczuć za pomocą swej mocy.

-"Renkujin... a co do dhwampirów ... to są najsmaczniejsze..."
Wyszczerzył zęby. Moc Rena nie rozróżniała wampira od dhwampa więc stwierdzenie Koku ,że Kim jest dhwampem było pomocne.
-"Poza tym nikt nie będzie tak litościwy jak my ... więc lepiej się stąd wynośmy."
Po chwili brzuch Rena znów domagał się jedzenia poprzez burczenie.
-"No już niedługo..." powiedział do siebie i poklepał się po brzuchu
-"No to gdzie idziemy ?" rzucił do brata
Demon stał niecierpliwie czekając na jakiekolwiek propozycje.

- No tak, niejestem aż taka piękna. - popatrzyłam na niego jakbym chciała go przekonać do swojej racji.
- Nie sugeruje, iż kłamiesz lecz trochę wyolbrzymiasz. - patrzyłam na księżyc ale kontem oka patrzyłam na niego i jego reakcje.
- Szkoda, że niema takich więcej. - w tych słowach można było wyczuć sztuczny smutek.
- Ładne imię Kokujin, a więc jesteście braćmi... ciekawe nawet bardzo ciekawe. - powiedziałam prawie jak jakiś detektyw. Kiedy Kokujin odkrył, że jestem dhwampirkom pomyślałam "No to już po mnie".
- No dobrze, jestem dhwampirkom. Możecie mnie zabić za kłamstwo i tak ktoś to wcześniej czy później zrobi. - mój monolog wyraziłam jakbym się poddawała.
- Wiesz Renkujin... Nie wiedziałam, że jesteśmy smaczniejsi. - powiedziałam to ironicznie, lecz dalej się bałam. Nie zwróciłam uwagi na jedną mowę Renkujin'a ponieważ się zamyślałam czy mnie zabiją. Lecz z tych przemyśleń wyciągnął mnie burczenia z jego brzucha.
- Widzę, że jesteś bardzo głodny. - popatrzyłam na niego.

-Uspokój się.
Chodziło mu o burczenie brzucha brata. Poczochrał trochę włosy jakby ze znudzenia.
-Przy nas nikt cie nie zabije...
Odparł do dziewczyny, która była strasznie bojaźliwa,a jednak ubierała się odważnie.
-A propo wyolbrzymiania, jedyna wyolbrzymiona rzecz tutaj to...
Spojrzał na chwilkę na klatkę piersiową dziewczyny i się zaśmiał.
-No nie wiem czy dhwampirki są smaczniejsze. Musiałbym spróbować.
Oblizał się i uśmiechnął. Chyba każdy z tu obecnych załapał, że nie chodziło mu o jedzenie.

-" Hah... potwierdzam .. heh..." podtrzymał twierdzenie brata o "wyolbrzymianiu"
Renkujin powoli ruszył w stronę brata , gdy przeszedł nad jedną z dziur wyglądało tak jakby unosił się w powietrzu lecz tak naprawdę , przy pomocy rodzimej mocy demonów jaką jest kontrola ziemi , z dna ziemi ''wystrzeliły" dwa kamyki po których przeszedł. Niby nic wielkiego ,a jednak efektowne.
Ren stanął przy bracie i odwrócił się w stronę Kim.
-"Idziesz ?" wykonał gest ręką przekazujący taka samą treść .
Jednak po chwili większy kawałek molo został strawiony i wpadł do wody. Dziewczyna stała odcięta od braci o dobre 2 metry przepaści.
-"no chodź... czekamy ..."
Renkujin prowokował dziewczynę by użyła jednej z mocy bo był pewien że posiada takowe.
Był ciekawy czy ma coś co pomoże jej przejść.

- To fajnie, że będziecie mnie chronić. - uśmiechnęłam się do nich i puściłam im po oczku.
- Kokujin, jak zacząłeś to skończ swoją myśl - niby poczułam jego wzrok na swoim ciele, lecz chciałam być pewna o co mu chodzi. Kiedy Kokujin powiedział, żeby ocenić czy dhwampirki są smaczniejsze musiałby spróbować dziwnie się poczułam, tak jakoś molestowana psychicznie. Zignorowałam potakiwanie Renkujin'a, lecz zdziwiło mnie jak "przeleciał" nad dziurą.
- Ale jak mam przejść? - popatrzyłam na niego jakbym prosiła o pomoc albo przynajmniej jakąś instrukcje jak przejść.
-No dobra Idę, idę. - użyłam jednej ze swoich mocy i wyciągnęłam swoje ręce a one przytuliły się do Kokujin'a a ja po chwili za nimi dowlekłam się do niego.

-Hehehe, to mi się podoba.
Spojrzał na dziewczynę i na Rena.
-Widzę, że posiadasz wyjątkowe moce.
Zdziwiony był, że dziewczyna użyła tej mocy akurat na nim, a nie na Renie. Wydawało mu się, że Koku nie przypadł jej do gustu. No cóż widać był w błędzie. Pomógł dziewczynie wczołgać się na molo bo stał na krawędzi. Delikatnie odstawił ją na ziemi.
-No to co teraz?
Spojrzał na brata, który wcześniej coś gadał o jedzieniu. Co prawda Koku nie był głodny więc namyślał się czy iść z nimi. Cały czas trzymał dziewczynę w objęciach, aż w końcu sobie o niej przypomniał i puścił ją.

Dziewczyna jednak miała moc ... i to dość ciekawą .
-"Cwaniaczek ..." powiedział do Koku uśmiechając się
Ren zaczął się zastanawiać gdzie by tu teraz pójść coś zjeść.
-"To może w centrum znajdziemy jakiś bar czy też restaurację ?..."
Całkiem zapomniał o barze "Ukemi" i osóbce którą tam zostawił.
-"To co wy na to ?..."
Demon bardzo powolnym krokiem szedł do tyłu w stronę lądu. Nie chciał się teleportować bo po co miał by czekać na dwójkę, szczególnie że nie był pewien gdzie idą.

- To się cieszę. - uśmiechnęłam się i zarzuciłam swoimi śnieżnobiałymi włosami, grzywka opadła mi na oczy, lecz po chwili odgarnęłam ją i popatrzyłam na nich.
- Jestem jak Luffy. - zrobiłam uśmiech jak sam Luffy i wtuliłam się w Kokujin'a. "Ale fajnie" pomyślałam i przymknęłam oczy ze szczęścia. Po chwili Koku mnie puścił a mi to nie pasowało, więc jeszcze raz się przytuliłam.
- Mi jest zimno, ale wam pewnie nie. - zadrżałam z zimna

Kokujin nie miał pojęcia o co chodzi z tym Luffym więc odebrał to jako Lufa. Lufa od pistoletu? Nie? A może. Spojrzał ukradkiem na swoje krocze. Lufa, wydłuża się i robi się twarda. Ale nie nie możliwe żeby chodziło jej o to. Koku szybko pozbierał myśli i skapnął się że dziewczyna znów się w niego wtula.
-Pewnie tak.
Teraz specjalnie podgrzał temperaturę ciała, by dziewczynie zrobiło się gorącej. Może coś z siebie zrzuci jak będzie Koku miał farta. A znając życie taka dziewczyna jak ona nie nosi stanika. Cóż za przebiegły plan. Uśmiechnął się do dziewczyny.

Ren dalej nie doczekał się odpowiedzi ,a głód był zbyt silny by go ignorować.
-"Widzę że wy się dobrze bawicie... ja pójdę coś zjeść"
To wyglądało niezwykle romantycznie , rozpadające się molo które jeszcze w kilku miejscach płonie ,a pośrodku tych wszystkich rozpadlin podniecony Kokujin.
-"Uważaj na tego zboczka." rzucił do dziewczyno i szyderczo się uśmiechnął
-"To znikam , trzymajcie się... zresztą już to robicie" parsknął śmiechem
Ren już tylko pomachał dwójce i zniknął.

z/t

Zauważyłam, że Kokujin się rozmyślał o co mi chodzi i że patrzy na boki. Roześmiałam się z tego powodu i popatrzyłam na niego.
- Wam to fajnie, mi to prawie zawsze zimno. - po chwili poczułam jakbym stała obok kaloryfera i szybko zrobiło mi się ciemno.
- Mój kaloryferek. - powiedziałam do Kokujin'a i wtuliłam się jeszcze bardziej. Zaraz po słowach Renkujiego popatrzyłam na niego.
- Życzę smacznego. - uśmiechnęłam się i schowałam się w objęciach Kokujina. Po kilku sekundach Ren dał mi ostrzeżenie.
- Dzięki, ale wątpię że to zrobi. - popatrzyłam na Kokujin' pytająco. Zaraz po tym Ren dodał, iż idzie coś zjeść więc mu pomachałam na pożegnanie.